Wieża Thane'a & Team

Prolog:

2502: Koronacja Karla Franza, obecnego Imperatora

2515: Herszt zwierzoludzi Graktar niszczy Grotsburg i Leitenbad, ale przegrywa w bitwie pod Helmgartem.

2516-2517: Graktar zostaje wyzwany do pojedynku i pokonany przez Khazraka, który przeprowadza serię najazdów w całym Drakwaldzie, plądrując Jagerhausen, Immelscheld i Arenburg.

2518: Borys Todbringer II oczyszcza Drakwald ze zwierzoludzi i osobiście wyłupia oko Khazrakowi w bitwie pod Elsterweldem.

2519: Khazrak wyłupia prawe oko Todbringera podczas zasadzki pod Norderingen. Książę oferuje 10 tys. złotych koron za głowę Khazraka.

2521-2522: Zjednoczesni przez Archaona, Pana Końca Czasów, łupieżcy z Pustkowi Chaosu ruszają na południe w wielkiej liczbie. Luthor Huss spotyka młodego Valtena, kowala i stwierdza, że jest to Sigmar Odrodzony. Imperator Karl Franz zwołuje Konklawe Światłości, by omówić sprawę narastającego zagrożenia z Północy. Nazwana Burzą Chaosu, inwazja z Północy przewala się przez Kislev i wdziera do Imperium. Huss i Valten spotykają się z Karlem Franzem. Imperator wręcza młodemu kowalowi Ghal Maraz i mianuje go Wybrańcem Sigmara, ale zachowuje władzę nad Imperium. Archaon zamierza splugawić Płomień Ulryka w Middenheim. Połączone siły Middenlandu, Ostlandu i Hochlandu opóźniają jego natarcie. Armia dowodzona przez Karla Franza i wspomagana przez Teclisa i Valtena odpiera wojska Archaona spod Middenheim. W czasie bitwy Valten pojedynkuje się z Archaonem niemal go zabijając, zostaje jednak śmiertelnie ranny. Valten nie zginął tylko dzięki niespodziewanej zdradzie orków, które zaatakowały tyły armii Archaona i niespodziewanym ataku ożywieńców pod przewodnictwem Manfreda von Carsteina, który pomgół z sobie tylko znanych pobudek armii Imperium rozgromić oddziały Archaona. Wobec wszelkich obaw, że wampir ruszy na Middenheim na ludzi padła zgroza, jednak książę wampirów mając przed sobą zjednoczoną armię Imperium oraz licznych czarodziei nie popełnił błędu swego przodka i zawrócił swoje nieumarłe legiony i skierował się spowrotem do Sylwanii, której władcą się ogłosił. Sam Archaon uciekł do starożytnej Mosiężnej Twierdzy w Górach Środkowych, gdzie zbiera siły i planuje nową inwazję. O ile Karl Franz i Książęta usilnie starają się odbudować militarny potencjał państwa nie wiadomo, ile mają czasu. Północne i wschodnie rejony Imperium zostały spustoszone. Szczególnie ucierpiał Ostland, spalony przez wojska Archaona. Równie wielkie zniszczenia dotknęły Hochland. Wiele miast i wiosek tej prowincji zostało całkowicie splądrowanych, podobnie jak wschodnie tereny Middenlandu i Nordlandu. Zagrożenie jeszcze nie minęło. Chociaż siły imperialne odparły najeźdźców, pozostałości ich armii wycofały się do wielkich lasów i puszcz, skąd przeprowadzają najazdy na ocalałe osady lub niewielkie grupy podróżnych oraz żołnierzy. A tam, gdzie nie czyhają potwory, czają się bandyci. Ani drogi, ani rzeki nie są bezpieczne i na północy Imperium głupiec ino mógłby podróżować bez uzbrojonej po zęby eskroty. Na północnym-wschodzie ludność została zdziesiątkowana. Tych, którzy nie zostali zabici lub nie ulegli mutacjom, najprawdopodobniej czeka powolna śmierć, gdyż zapowiada się sroga zima. Klęska głodu jest niemal pewna, bowiem oddziały Archaona spaliły wszystkie zbiory, których nie zdołały splądrować. Chłopi uciekli albo zginęli w obronie swych gospodarstw. Brak ocalałych dokumentów prawnych oznacza, że trudno obecnie potwierdzić prawo własności ziemi, co uniemożliwia przeprowadzenie nowych zasiewów. Handel niemal całkiem zamarł. Na północnym wchodzie cywilizacja wydaje się stać na krawędzi przepaści. Na dwór w Altdorfie dochodzą doniesienia o aktach kanibalizmu i mnożeniu się zakazanych kultów. Południowe i zachodnie prowincje dały sobię radę znacznie lepiej, bowiem ich ziemie nie stały się polem bitew. Jednak i przed nimi piętrzą się poważne problemy. Zakłócenie handlu wywołało niedobór dostaw i wzrost cen, a jednocześnie w stronę zachodnich obszarów Middenlandu, Talabeklandu i Stirlandu ruszyła fala uchodźców, co doprowadziło do przeludnienia miast i wzbudziło niepokój ich dotychczasowych mieszkańców. Uwadze władców południowych prowincji nie umknął jednakże fakt, iż ta wojna zapewniła doskonałą wręcz okazję do wyrównania porachunków z północnymi krainami. Nawet teraz, w godzinę próby, górę biorą ambicje i żądza władzy.

Po pokonaniu hordy Chaosu Imperium rozdziera schizma religijna. Wychodzi na jaw, że Ghal Maraz dzierżony przez Valtena to jedynie replika wykonana przez Arcymistrza Run Raghara Czarnego Młota, a prawdziwy młot zabrał Sigmar na swą ostatnią pielgrzymkę i ów młot nigdy w rzeczywistości nie został odnaleziony. Rozpoczyna się konflikt konserwatywnych sigmarytów z krasnoludami. Ci pierwsi oskarżają krasnoludy o kradzież młota i ukrywanie go i rozmyślne oszukiwanie Imperatorów od ponad dwudziestu trzech stuleci. Ci drudzy po oskarżeniu o kradzież podnoszą argument, że Sigmar planował zwrócić Ghal Maraz prawdziwym właścicielom, a obrażeni przez Wielkiego Teogonistę Sigmara Johanna Esmera i jego oskarżenia zawiesili sojusz z Imperium i wycofali swoje oddziały w stronę gór. Poprzedni Wielki Teogonista, Volkmar Ponury, zaginął w czasie bitwy z siłami Chaosu. Został uznany za zmarłego, jednak powrócił, pojawiając się niespodziewanie w Altdorfie. Niektórzy powiadają, że musiał być to podstęp księcia demonów, który przysłał swojego sługę pod postacią dostojnika. Powrót Volkmara wywołał ożywione dyskusje. Do tej pory nie rozstrzygnięto kwestii, czy powinien odzyskać stanowisko Wielkiego Teogonisty. A jeśli tak, to wówczas co stanie się z Esmerem? Przed inwazją Luthor Huss, przez lud zwany Prorokiem Sigmara, który z pełną siłą wiary przeciwstawiał się potęgom Chaosu został wyniesiony do godności Lektora. Rozczarowany zgnuśnieniem przywódców kultu, porzucił wszelkie tytuły i wyruszył na szlak, przemierzając Imperium i zwalczając Chaos pod każdą postacią. W ten sposób Huss próbuje przywrócić Świątyni dawną chwałę i odrodzić odwieczne tradycje. Mimo iż otwarcie potępia rozwiązłość Arcylektorów, dostojnicy Świątyni, włącznie z Volkmarem, zachowują na jego temat powściągliwe milczenie. Dla wielu ludzi jest to znak, że arcykapłan podziela poglądy Proroka Sigmara. O ile Volkmar w kwestii krasnoludów i Ghal Maraz jest równie powściągliwy co w ocenie Hussa, o tyle jednak Esmer bardzo odważnie ciska oskarżeniami. Wielu młodych kapłanów oraz cały niemal Zakon Kapłanów Bitewnych w Służbie Sigmara (nie mylić z Zakonem Srebrnego Młota i jego kapłanami bitewnymi, tymi „zwyczajnymi”) wstawili się za Volkmarem uznając, że arcykapłan zgadza się z postulatami krasnoludów i nie podważa ich opinii, że Sigmar w ostatnią pielgrzymkę wyruszył, by oddać młot królowi krasnoludów, swemu przyjacielowi Kurganowi Żelaznobrodemu, a młot należy się słusznie właśnie królowi krasnoludów, nie zaś Imperatorowi i wierzy krasnoludom, że nie posiadają Ghal Maraz. Młodzi i zaciekle wierzący wspierając Volkmara stworzyli odłam rewolucyjny kościoła Sigmara. Opinia samego Volkmara na ten temat pozostaje nieznana.

W Świątyni Shallyi zostaje znalezione ciało zamordowanego Valtena, ale wkrótce zwłoki znikają. Mówi się, że powróci on ponownie, gdy będzie potrzebny. Wzmacnia to jeszcze bardziej odłam rewolucyjny, który za swojego przywódcę obiera Luthora Hussa wobec bierności Volkmara 01 Erntezeit 2522, w Altdorfie nieomal rozpoczęłaby się rzeź, gdyby nie obchody niziołczego święta placków, które zaczeły się tego dnia. Gdy Luthor Huss stawia jednak Volkmara pod ścianą i rząda od niego opinii na temat konfliktu w kościele ten nie odpowiada i znika, choc moga byc to tylko pogloski, gdyz nijak sie to ma do faktu, iz Volkmar zbieral wsrod klerow swoich poplecznikow od dosyc dlugiego czasu w celu umozliwienia swojego powrotu po hospitalizacji i juz nawet oglosil, iz fakt jego przezycia jest swiadectwem laski Sigmara. Mimo sprzeciwu Karla Franza Johann Esmer, który już raz obwołał Luthora Hussa bluźniercą i heretykiem wydaje akt nakazujący inkwizycji spalenie Hussa na stosie za herezję i czczenie bóstw chaosu pod przykrywką kultu Sigmara dwa dni później. Inkwizycja dzieli się na tych, którzy zgadzają się z aktem i na tych, którzy uważają, że Esmer nie miał prawa wydać takiego aktu. Rozbicie w Świątyni Sigmara staje się faktem wraz z wywieszeniem na drzwiach katedry w Nuln za zgodą Arcylektora Nuln Siegharta van Klibben (znanego jako Thorgad IV) 252 tez o reformie Świątyni 10 Erntezeit 2522. Tymczasem wsrod kleru pojawia sie problem: czy kowal byl bogiem? Jesli tak, to czy odszedl, jak uczynil Sigmar poprzednio i powroci w potrzebie, a moze opuscil swoich wyznawcow? A moze pokonany przez Archaona zginal? Czy chaos pokonal Sigmara? To pytanie zadaje sobie wiecej kaplanow, niz mogloby sie z pozoru wydawac.
Rozbicie w kulcie powoduje rozbicie w Zakonie Pochodni (zwykłych kapłanów prowadzących msze, udzielających rozgrzeszeń i opiekujących się terenami świątynnymi, których większość popiera odłam konserwatywny, ci popierający rewolucjonistów pochodzą głównie z wielkich miast) jak i w Zakonie Oczyszczającego Płomienia (wewnętrznej inkwizycji kościoła zajmującej się też przy współpracy z inkwizycją zwalczaniem magii i guseł, gdzie większość osób nie będących duchownymi opowiada się po stronie rewolucjonistów, zaś kler po stronie konserwatystów) oraz w Zakonie Kowadła (który składa się z mnichów interpretujących nauki Sigmara stanowiące podstawę prawa imperialnego, gdzie zwolennicy obu frakcji rozkładają się mniej więcej po połowie). Rycerze Płonącego Serca i Zakon Srebrnego Młota (kapłanów bitewnych) stają po stronie odłamu rewolucyjnego. Na tym konflikcie próbuje skorzystać Ar-Ulryk Emil Valgeir, który ogłasza, że Sigmar, jako iż wyznawał Ulryka jako bóstwo nie chciał wcale być czczony, a cały kult to wymysł chorego psychicznie Johana Helstruma, który 25 lat po odejściu Sigmara zrobił z niego bóstwo wbrew jego woli i teraz, po raz pierwszy od 2477 lat mozna o tym glosno powiedziec. Uznaje on też, gładko wpasowując się w społeczne niepokoje, że krasnoludy to zdrajcy i ukradli Ghal Maraz, który wedle wszelkiej racji należy się Imperatorowi jako następcy Sigmara błogosławionemu przez Ulryka.
Esmer pod koniec Erntezeit stawia Imperatora wobec ultimatum - banicja i wyrok śmierci na Hussa albo zwołanie zjazdu elektorskiego i utrata poparcia sigmarytów dla rodziny Franzów na zawsze, podobnoż nawet zaryzykował on zagrożenie Imperatorowi ekskomuniką. Efekt tego konfliktu nie jest jeszcze znany. Faktem jest jednak, ze Thorgad IV - zwolennik odlamu rewolucyjnego nie popiera stanowiska Esmera III i jak to ujal "za zadnego jasnego chuja nie da dyrygowac swoim glosem elektorskim, zeby nawet sie sam Esmer zesral na srodku jego katedry".
Dorzucajac do tego stwierdzenie arcykaplanki Myrmidii w Nuln spytanej o powod wielkich strat armii Imperium w czasie Burzy Chaosu i walki z Archaonem: "walenie toporem na oslep lub uderzanie wiekszym mlotem nie jest odpowiedzia na wszelkie problemy militarne" rysuje sie calkiem nieciekawy konflikt miedzy religiami Imperium. Coraz wieksze zagrozenie ze strony Sylvanii i deklaracja niepodleglosci tej krainy ze strony ksiecia wampirow Manfreda spotkala sie ze stanowcza reakcja swiatyni Morra. Dotychczas skonfliktowana z Bractwem Calunu (organizacja skupiona na zwalczaniu nieumarlych) swiatynia postanowila zareagowac i nagle wystawila za niebagatelna sume ponad 900 tys. zlotych koron spora fortece oraz wyplacila kolejne 500 tys. by zakupic zbroje, bron i wierzchowce oraz oplacic trenerow wojskowych z Estalii i Tilei w celu utworzenia z dotychczasowego Bractwa Calunu i wszelkich chetnych wyznawcow sil zwanych Templariuszami Czarnego Kruka - zbrojnego ramienia kosciola Morra stworzonego do zwalczania nieumarlych. Odwazne szacunki mowia nawet o 30 tysiacach wyszkolonej kawalerii i kolejnych 70 tys. szkolacych sie.
Czy Wielkie Konklawe za rok rozstrzygnie spor miedzy odlamami wiary w Sigmara i konfliktu ze swiatynia Ulryka? Czy do zgromadzenia powinny byc zaproszone inne koscioly? Jak taki precedens bedzie mial wplyw na Imperium? Czy Konklawe nie powinno byc przyspieszone? Co stanie sie, gdy Archaon znow zaatakuje?

Dziś: ranek Erntezeit 31, rok 2522 Kalendarza Imperium.